Το κατι ξεχωριστό...

Το μόνο που κάνεις ειναι να παραπατήσεις κ να πεσεις πάνω του....
Τίποτα ιδιαίτερο, τίποτα ουσιαστικό...εκεί που τα βήματα σου ακολουθούν μια μηχανική πορεία,χωρις προορισμό...ξαφνικά καταλήγουν να στέκουν αλλόκοτα μπροστά σε μια εικόνα μισοτσαλακωμένη μα δεν αφήνει τα μάτια σου να φύγουν απο πανω της....
Είσαι εκεί που το χώμα είναι πολυ ψηλά για να το φτάσεις...και αυτή η εικόνα..πώς να σωθείς απ αυτή?
Απελευθερώνεις το κόσμο απο μέσα σου κ αδειάζεις...μένεις κένος γιατί ξέρεις πως χρειαζεσαι χώρο για αυτα που έχει να σου δείξει...
'Ενα σκαλοπάτι σε ζητά για συντροφιά...είναι οτι χρειάζεσαι....
Τη κοιτάς...κ όλα αρχιζουν εδώ...
Τελικά στα χέρια σου μοιάζει διαφορετική....
Είναι απο κείνες που σε ξεγελούν,που σε πλανεύουν,μα δεν νοιάζεσαι...αυτή ειναι το μόνο που έχεις στα χέρια σου...
Μα είναι τρέλα!!! ....αν ζούσες στα σύννεφα,αυτή θα θελες να είναι η θέα!!!
Αναρωτιέμαι...τι είναι αυτό που σε κραταεί κολλήμενο σε μια έικόνα???Ίσως κάποιος να κρατούσε μια αναμνηση, μια εμπειρία...γιατί οχί?
Γιατι όχι εσύ???
Τι σε κάνει να μην ξεχνάς καμιά πτηχή της?
Ίσως είναι η στιγμή... ίσως είναι η πρόκληση...
Ή ίσως είναι το κάτι ξεχωριστό που σε μαγεύει...ξέρει πότε θα εμφανιστεί...μόνο τα θήματά της δεν γνωρίζουν...δεν γνωρίζουν πως η ζωή παραμονεύει να χτυπήσει τις χορδές σου....
Έφτασε εκεί που το μυαλό σου δραπετεύει κ σου ζητά να ζήσεις την ομορφιά...σου φαίνεται αστείο,χαμογελάς γιατί η πρώτη σου σκέψη ήταν να ζείς μέσα σε αυτή!!!
.....κ πώς να της το πείς, κ πώς να καταλαβεί...

Ποτόκι

"κάποτε ήταν ένα μέρος άγριο,χωρίς τίποτα που να θυμίζει ότι υπάρχει ζωή εκεί..μόνο δέντρα γέρικα και βράχια που ζούσαν μαζί για χρόνια...

άνθρωποι του χωριού,ψαράδες κ βοσκοί άραζαν τις βάρκες τους,τάιζαν τα ζώα και οι γυναίκες έπλεναν τα ρούχα στο ρέμα...κάποτε αυτό το μέρος πέρασε στα χέρια κάποιου χωριανού κ αυτός με την σειρά του το έδωσε στα παιδιά του....

περνώντας τα χρόνια χτίστηκε αυτό το μικρό σπιτάκι κάνοντας μια οικογένεια να στεγάσει εκεί τις καλοκαιρινές της διακοπές....

μεγάλωνα κ έβλεπα κάθε χρόνο τη φύση να μιλά,να εκδηλώνεται κ εγώ,παιδί να ρουφάω κάθε στιγμή της....δεν υπήρχε ρεύμα. όλα λειτουργούσαν με μια μικρή γεννήτρια που κάθε τόσο έπρεπε να την βάζω μπρος..ούτε νερό υπήρχε. κουβαλούσαμε μπετόνια κ μπουκάλια,πηγαίναμε να γεμίσουμε σε μια πηγή προς το βουνό...απίστευτη διαδρομή...γεμάτη πλατάνια,θάμνους κ βατομουριές...με τρέλαινε..κάθε φορά γυρνούσα την μπλούζα μου κ τη γέμιζα με μούρα,όσα χωρούσαν

τα τελευταία χρόνια έχει γίνει το καλύτερο μέρος για μένα κ τις παρέες μου....τριήμερα παρτυ χωρίς ύπνο,χωρίς να σταματάει η μουσική κ το αλκοόλ,άλλες φορές γεμίζαμε τα αυτοκίνητα με όργανα κ παίζαμε για μέρες κ βραδιές ολόκληρες....άλλωστε το χωριό είναι 4 χιλιόμετρα μακριά από κει....κ όταν το μυαλό μου φεύγει,πάω μια βόλτα 50 μέτρα πιο κάτω κ συναντάω τη θάλασσα...ανεβαίνω στους βράχους κ κάνω ένα τσιγάρο κοιτώντας τα νερά που δεν τελειώνουν πουθενά....

κ όταν γυρνάω συνεχίζω την βόλτα μου μέσα στο ρέμα κ αφήνω το νερό του να παγώνει τα δάχτυλά μου...δεν αντιστέκομαι....σκύβω και πίνω κ αμέσως νιώθω ότι ζω...μέσα σε μερικές μόνο ώρες ξυπνάω κ μ αγκαλιάζει ένας δροσερός αέρας κ η δυνατή φωνή των πουλιών....φτιάχνω έναν ελληνικό καφέ,πλένομαι στη ρεματιά ενώ μικρά βατραχάκια πηδούν γύρω μου κ απολαμβάνω το πρώτο μου τσιγάρο......

φτάνει η ώρα να φύγω κ το μόνο που σκέφτομαι είναι πως σύντομα θα ξαναπάω...να νιώσω πάλι τη μαγεία κ να πάρω όλα τα δώρα της"