"κάποτε ήταν ένα μέρος άγριο,χωρίς τίποτα που να θυμίζει ότι υπάρχει ζωή εκεί..μόνο δέντρα γέρικα και βράχια που ζούσαν μαζί για χρόνια...άνθρωποι του χωριού,ψαράδες κ βοσκοί άραζαν τις βάρκες τους,τάιζαν τα ζώα και οι γυναίκες έπλεναν τα ρούχα στο ρέμα...κάποτε αυτό το μέρος πέρασε στα χέρια κάποιου χωριανού κ αυτός με την σειρά του το έδωσε στα παιδιά του....
περνώντας τα χρόνια χτίστηκε αυτό το μικρό σπιτάκι κάνοντας μια οικογένεια να στεγάσει εκεί τις καλοκαιρινές της διακοπές....
μεγάλωνα κ έβλεπα κάθε χρόνο τη φύση να μιλά,να εκδηλώνεται κ εγώ,παιδί να ρουφάω κάθε στιγμή της....δεν υπήρχε ρεύμα. όλα λειτουργούσαν με μια μικρή γεννήτρια που κάθε τόσο έπρεπε να την βάζω μπρος..ούτε νερό υπήρχε. κουβαλούσαμε μπετόνια κ μπουκάλια,πηγαίναμε να γεμίσουμε σε μια πηγή προς το βουνό...απίστευτη διαδρομή...γεμάτη πλατάνια,θάμνους κ βατομουριές...με τρέλαινε..κάθε φορά γυρνούσα την μπλούζα μου κ τη γέμιζα με μούρα,όσα χωρούσαν
τα τελευταία χρόνια έχει γίνει το καλύτερο μέρος για μένα κ τις παρέες μου....τριήμερα παρτυ χωρίς ύπνο,χωρίς να σταματάει η μουσική κ το αλκοόλ,άλλες φορές γεμίζαμε τα αυτοκίνητα με όργανα κ παίζαμε για μέρες κ βραδιές ολόκληρες....άλλωστε το χωριό είναι 4 χιλιόμετρα μακριά από κει....κ όταν το μυαλό μου φεύγει,πάω μια βόλτα 50 μέτρα πιο κάτω κ συναντάω τη θάλασσα...ανεβαίνω στους βράχους κ κάνω ένα τσιγάρο κοιτώντας τα νερά που δεν τελειώνουν πουθενά....
κ όταν γυρνάω συνεχίζω την βόλτα μου μέσα στο ρέμα κ αφήνω το νερό του να παγώνει τα δάχτυλά μου...δεν αντιστέκομαι....σκύβω και πίνω κ αμέσως νιώθω ότι ζω...μέσα σε μερικές μόνο ώρες ξυπνάω κ μ αγκαλιάζει ένας δροσερός αέρας κ η δυνατή φωνή των πουλιών....φτιάχνω έναν ελληνικό καφέ,πλένομαι στη ρεματιά ενώ μικρά βατραχάκια πηδούν γύρω μου κ απολαμβάνω το πρώτο μου τσιγάρο......
φτάνει η ώρα να φύγω κ το μόνο που σκέφτομαι είναι πως σύντομα θα ξαναπάω...να νιώσω πάλι τη μαγεία κ να πάρω όλα τα δώρα της"
