Πέρασαν στιγμές μοναχικές...στεγνές απ΄του μυαλού μου τη γέννα και έτσι παράπεσαν σ' ένα μικρό παρελθόν που λέγεται "χθες". Και άλλη μια μέρα, κι άλλο ένα μικρό χθες και μάζεψα πολλά...Τόσα που δεν μπαίνουν πια στις άδειες μου τσέπες...Ιλιγγιώδη ταχύτητα κι όμως οι μέρες παραπατούν και πέφτουν στο ίδιο σημείο.
Κρατώ μια ανάσα γεμάτη μέσα στο στήθος μου και αδυνατώ να ανοίξω τα μάτια μπροστά στη λάσπη που μου έδεσε τα πόδια ως το γόνα...
Μια μυρωδιά διέκρινα μες απ΄το βρεγμένο χώμα που γέμιζε το πρόσωπό μου κηλίδες άνοστης πληγής...Τα βλέφαρα ξεχώρισαν δειλά σαν να τραβούσανε τις κόρες μου δεμένες μ΄άγκιστρο...
Ξεπήδησαν χρώματα και κύλησαν στα μάτια μου σαν έρημα ποτάμια...αγνά απ΄τη παρέμβαση βρόμικων χεριών και νου.
Έτσι σε δέχτηκα, σ΄αρνήθηκα, εθίστηκα και ξαναρνήθηκα...Μέχρι που τίναξα από πάνω μου όσα δεν ήθελα, όσα μόλυναν τα κύτταρά μου και στάθηκα στα γόνατα, ξεκόλλησα τις παλάμες μου και άγγιξα την ύπαρξή σου...
Μα το δώρο Θεού ήταν που μπόρεσα να σε πάρω μαζί μου σε κάθε ταξίδι και κάθε περιήγηση.
Κι έτσι με άλλαξες και μ΄έφτιαξες ξανά, τρίβοντας τις ξεφλουδισμένες μου άκρες και βάφοντάς με, με το δικό σου χρώμα...
Μια μολυβιά με χτύπησε στη πλάτη χαράζοντας τα χάδια της επάνω μου...
Ατελές έργο που ακόμα συνεχίζεται...και μίσησα την ιδέα πως θα μείνω έκθεμα για πολλούς...μου φτάνει μόνο να κοσμώ μια πέτρινη γωνιά με λίγο φως που μόνο εσύ θα ξερες που να με βρεις...
Με κλειστά τα μάτια τα όνειρα μοιάζουν ακατόρθωτα...με ανοιχτά, μοιάζουν λίγα.
