Αληθινά 'Ονειρα

Πέρασαν στιγμές μοναχικές...στεγνές απ΄του μυαλού μου τη γέννα και έτσι παράπεσαν σ' ένα μικρό παρελθόν που λέγεται "χθες". Και άλλη μια μέρα, κι άλλο ένα μικρό χθες και μάζεψα πολλά...Τόσα που δεν μπαίνουν πια στις άδειες μου τσέπες...Ιλιγγιώδη ταχύτητα κι όμως οι μέρες παραπατούν και πέφτουν στο ίδιο σημείο.

Κρατώ μια ανάσα γεμάτη μέσα στο στήθος μου και αδυνατώ να ανοίξω τα μάτια μπροστά στη λάσπη που μου έδεσε τα πόδια ως το γόνα...

Μια μυρωδιά διέκρινα μες απ΄το βρεγμένο χώμα που γέμιζε το πρόσωπό μου κηλίδες άνοστης πληγής...Τα βλέφαρα ξεχώρισαν δειλά σαν να τραβούσανε τις κόρες μου δεμένες μ΄άγκιστρο...

Ξεπήδησαν χρώματα και κύλησαν στα μάτια μου σαν έρημα ποτάμια...αγνά απ΄τη παρέμβαση βρόμικων χεριών και νου.

Έτσι σε δέχτηκα, σ΄αρνήθηκα, εθίστηκα και ξαναρνήθηκα...Μέχρι που τίναξα από πάνω μου όσα δεν ήθελα, όσα μόλυναν τα κύτταρά μου και στάθηκα στα γόνατα, ξεκόλλησα τις παλάμες μου και άγγιξα την ύπαρξή σου...

Μα το δώρο Θεού ήταν που μπόρεσα να σε πάρω μαζί μου σε κάθε ταξίδι και κάθε περιήγηση.

Κι έτσι με άλλαξες και μ΄έφτιαξες ξανά, τρίβοντας τις ξεφλουδισμένες μου άκρες και βάφοντάς με, με το δικό σου χρώμα...

Μια μολυβιά με χτύπησε στη πλάτη χαράζοντας τα χάδια της επάνω μου...

Ατελές έργο που ακόμα συνεχίζεται...και μίσησα την ιδέα πως θα μείνω έκθεμα για πολλούς...μου φτάνει μόνο να κοσμώ μια πέτρινη γωνιά με λίγο φως που μόνο εσύ θα ξερες που να με βρεις...

Με κλειστά τα μάτια τα όνειρα μοιάζουν ακατόρθωτα...με ανοιχτά, μοιάζουν λίγα.

Κάτω από τη γέφυρα...

Αλλάζουν ζωές, στιγμές, αναμνήσεις και χαρές....

Αλλάζει το έξω και το μέσα μου...

Και αν σκεφτείς πως κάνεις όνειρα για σένα, ποιος νομίζεις ότι θα τα δεχτεί?

Μόνο οι στιγμές διδάσκουν πως τίποτα δεν ζει μέσα στο μυαλό αν εσύ δεν ζεις πραγματικά

Και έρχονται κόσμοι απ' αλλού....

Μακριά από κει που ζεις και μαθαίνεις και έχουν να σου πουν πως υπάρχουν και χειρότερα...

Φαινομενικές καταστάσεις δεν δίνουν αποτέλεσμα...

Μόνο αν ψάξεις βαθιά θα βρεις αυτό που δεν περιμένεις...

Και ποιος έχει τον χρόνο να δει πίσω από άρρωστα μυαλά, κατεστραμμένες ζωές,

ανήθικες ψυχές και μολυσμένα κορμιά...

Αυτό που υπάρχει στο μυαλό μου και γεννά η καρδιά κάνει τον άνθρωπο να φαίνεται μυστήριο ον Μεταμορφώνεται σε ένα τέρας λυσσασμένο, αχόρταγο και αισχρό ψάχνοντας να βρει αγνές ψυχές να κατασπαράξει...

Βυθισμένοι κάτω από μια καυτή και βρώμικη πίσσα, ξεπηδάνε σαν τεράστιες σταγόνες και καταστρέφουν ότι περιφέρεται...

Σκυφτοί άνθρωποι με παγωμένα μυαλά σαν ο χρόνος να άγγιξε μόνο τα κορμιά τους και βλέμματα κενά απ' ουσία, γεμάτα σκέψεις μιας ψεύτικης πραγματικότητας..

Το χρήμα διάλεξε λοξά να πέσει μες σε τσέπες τρύπιες και σε ακατοίκητα κορμιά...

Τους γέμισε με την ύλη του...χάρτινα χρώματα με μια αξία που τους κάνει να ξεπουλάνε κάθε ανθρώπινη υπόσταση.

Μια μπόρα και σαν χάρτινοι πύργοι σωριάζονται στη γη και ποδοπατιούνται απ' την περηφάνια και την αξιοπρέπεια των άλλων..

Κάτω απ' τη γέφυρα κείτονται τα κορμιά τους.

Απέχω

Απέχω...από κάθε πριν

ακόμα και απ' το τώρα

Απέχω από κείνα που περάσανε

το σώμα μου και κείνα

που δεν μ' άγγιξαν ακόμα.

Κλείσανε τα μάτια μου

και έπαψα να βλέπω

όσα συμβαίνουν γύρω μου,

απλά απέχω...

Μα ήρθες μπροστά μου ζωντανή

και δυνατή... πώς να απέχω?

Πως να σταθώ απέναντι σ' αυτή τη παρουσία?

Χάνω το βήμα και όσα λόγια έχω...

..και τότε έπαψα ν' απέχω...

Απλά αντέχω.

Πόσο Κοντά??

Δύο σημεία.

Δύο τροχιές αγκαλιασμένες, πλεγμένες σε μια άκρη,

μα κάθε κίνηση δεν σώζει την αλήθεια.

Περιστροφή στο κόσμο των άστρων και μια λέξη

σαν μαγνήτης μας κρατάει μακριά.

Καμιά διέξοδος, καμιά διαφυγή...

Σαν να 'τανε πλασμένες έτσι.

Μα είναι αυτή η φτηνή πυρκαγιά που φθείρει τις άκρες μας.

Μας κάνει μικρότερους, αδύναμους, νωχελικούς..

Εξουδετερώνει την εύθραυστη αλυσίδα του είναι μας.

Τι δεν κατάφερε ποτέ και σε τι επιμένει?

Πόσα μπορεί ν' αλλάξει και πως θα αυτοκαταστραφεί?

Μια πηγή ελευθερίας στο "κοντά", στο "μαζί" και στο "πάντα"...

Σαν χείμαρρος στα δάχτυλα χτυπά και μαστιγώνει

την ψυχή μας με εικόνες πλανέφτρες.

Φεγγάρια... πώς να πιστέψεις στην ύπαρξή τους. Είναι πολλά.

Μα ποτέ δεν υπήρξαν πολλά!

Η μοναξιά του απόλυτου, της ομορφιάς και της ουσίας.

Πόσο κοντά μπορώ να φτάσω σ' ότι με δένει και σ' ότι με σίδερα με κλείνει σε σπήλαια σκοτεινά, υγρά και ήσυχα... Πόσο κοντά?

Πιστή μου, Αγαπημένη...

Όσο σε διώχνω εσύ ριζώνεις μέσα μου. Κανένας πιο δυνατός δεσμός απ' αυτό που βιώνω μαζί σου. Από τότε που σε γνώρισα πριν τόσα χρόνια, επιμένεις να με ακολουθείς. Μα δε σε θέλω.. Είσαι θηλιά και δεν σ' αντέχω... Είσαι πληγή και δεν γιατρεύεσαι. Μια αρρώστια είσαι που κάθε τόσο με χτυπάς, με δένεις, με μεθάς... με το σκοτάδι σου, με τους χυμούς σου και με την αστείρευτη υπομονή σου.

Μόνο η καρδιά μου σε σκοτώνει... την μισείς, σε εξοργίζει και γι' αυτή ζεις... για να την δεις αποδυναμωμένη να κυλιέται στα πόδια σου...παγωμένη να σπάει σε κομμάτια.

Σαν άγρια σαδίστρια την χτυπάς και αυτή σωπαίνει. Δεμένη με αλυσίδες στα χέρια και στα πόδια απαγορεύεις κάθε βήμα, κάθε κίνησή μου.

Μα μέσα μου ζει ένα αγρίμι που η καρδιά του θα σπάσει...Δεν αντιδρώ και καίγομαι. Και εσύ παγώνεις το μυαλό μου και καταστρέφεις τις εικόνες που καρφιτσώνω γύρω μου.

Αυτό σημαίνει μάχη ...Ακούς? Αυτό σημαίνει πόλεμος!

Δεν σε θέλω εδώ..Στο ξανάπα! Δεν υπάρχει χώρος στο σπιτικό μου για σένα. Σαν θρασσήτατος ληστής μπαίνεις και με λεηλατείς. Τα ενθύμια μου χρυσός και συ τα βάζεις επιδεικτικά στις τσέπες. Τα όνειρά μου πολύτιμα πετράδια και γεμίζεις το στόμα σου μ' αυτά. Σαρκαστικά γελάς...Τα βλέπω να χάνονται στο σάπιο τούνελ της ψυχής σου. Η ικανοποίησή σου με εξαγριώνει και με εξασθενεί.

Ο λόγος που χαμογελώ είναι η ελπίδα να σε δω να χάνεσαι...Να σκοντάφτεις στη χαρά μου, να λαβώνεσαι απ' το γέλιο μου και κάθε χτύπος της καρδιάς μου να είναι ένα σου βήμα πίσω. Αλίμονο αν ερωτευτώ...! Θα σε κοιτώ να πέφτεις στη φωτιά. Μόνο αυτή σβήνει την παγωμένη σου ύπαρξη. Μόνο αυτή δίνει φως... και το φως κάνει τις πληγές σου ανυπόφορες, μολυσμένες να μεγαλώνουν και να σε πνίγουν.

Στέκεσαι ακόμα απέναντι μου και με πιάνει ρίγος στην ιδέα ότι νικάς. Σφίγγω τα δόντια, δαγκώνω τα χείλη, ματώνω αλλά σαν σπίθες ξεπροβάλλουν εικόνες μέσα μου. Είναι θολές, σχεδόν ασπρόμαυρες μα έχουν εκείνα τα ζωντανά τα μάτια που κοιτούν όποιον τα κοιτά και γεμίζουν χρώμα βαθύ..

Είναι τα δέντρα που χάνονται στο βάθος... Καλύτερα από κάθε παλάτι που ζεις εσύ! Βλέπεις τα φύλλα ίσως χρυσά, χάλκινα, μπορεί και καταπράσινα να κρατάνε τη παλέτα της ζωής μου.

Μη σαστίζεις! Έρχεται η ώρα σου....και αυτή τη φορά θα πονέσεις και εσύ.

Μη με κοιτάς...

…και σήμερα εκεί στην ίδια θέση, η ίδια εικόνα, τα ίδια ρούχα και το ίδιο γαμημένο κλουβί, με κρατούν αγκαλιά με την υπόσχεση πως αύριο δεν θα ναι κοντά μου…

Φτιάχνω το τσιγάρο μου με δάχτυλα που θρυμματίζουν κάθε ύλη, ακόμα και τα χείλη μου που ψάχνουν το κενό να καταστρέψουν με ήχους που δεν αντέχει ανθρώπινος νους..

Κάτσε στο πλάι μου και άκου… άκου πόσα η καρδιά μου δεν σηκώνει και όσα θα σε ρίξουν στο χώμα, ματωμένο, βουβό…

Έλα άκου πόσες φορές ο φόβος θέλησε να κακοποιήσει τις σκέψεις μου και πόσες ακόμα φορές πάλεψα μαζί του μες στη μολυσμένη αναπνοή του…. Με έπνιγε και έκλεβε τις αισθήσεις μου… μα αυτό το μικρό ανατρεπτικό παράσιτο που κάποιοι το λένε «εαυτό» πήδηξε μέσα στον λαβύρινθο του είναι του και λυσσασμένα έτρεξε με φωτιές στα χέρια να κάψει τους στοιχειωμένους δαίμονες που αναβλύζουν…

Στάσου εδώ! έχω τόσα να σου πω…. Κράτα μου το χέρι! Δεν ζητάω δύναμη… το τοξικό σου δέρμα θέλω να αφήσει μια πληγή πάνω μου που θα μαρτυρά πως ήσουν εδώ τη στιγμή που το κορμί μου θέλησε να γλυτώσει από τα δίχτυα που του δίνουν μορφή…

Το ξέρω σε τρομάζει η σιωπή μου… μα πιο πολύ με τρομάζει που διάλεξα εσένα, ένα άδειο διψασμένο δοχείο, που ξεχειλίζει εθιστικές ουσίες.

Μη το κάνεις αυτό…. Όχι! Μη με κοιτάς… γίνεσαι αγρίμι με ραγισμένα νύχια και την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια..
Παλεύω να νικήσω τα πυρωμένα σου δάκρυα που ζωγραφίζουν ρωγμές μέχρι τις πύλες της καρδιάς σου και τις γκρεμίζουν…
Οι άκρες των ματιών μου σχίζονται όταν αντικρίζω δυο αστραφτερές λεπίδες να καρφώνονται στη πηγή ζωής του αχόρταγου και σαπισμένου μου είναι….. και με γιατρεύεις...

Κατρακυλάω στο τώρα και να ‘μια πάλι εδώ… να χαμογελώ στον ραγισμένο μου καθρέφτη με την καρδιά στα χέρια….

Το κατι ξεχωριστό...

Το μόνο που κάνεις ειναι να παραπατήσεις κ να πεσεις πάνω του....
Τίποτα ιδιαίτερο, τίποτα ουσιαστικό...εκεί που τα βήματα σου ακολουθούν μια μηχανική πορεία,χωρις προορισμό...ξαφνικά καταλήγουν να στέκουν αλλόκοτα μπροστά σε μια εικόνα μισοτσαλακωμένη μα δεν αφήνει τα μάτια σου να φύγουν απο πανω της....
Είσαι εκεί που το χώμα είναι πολυ ψηλά για να το φτάσεις...και αυτή η εικόνα..πώς να σωθείς απ αυτή?
Απελευθερώνεις το κόσμο απο μέσα σου κ αδειάζεις...μένεις κένος γιατί ξέρεις πως χρειαζεσαι χώρο για αυτα που έχει να σου δείξει...
'Ενα σκαλοπάτι σε ζητά για συντροφιά...είναι οτι χρειάζεσαι....
Τη κοιτάς...κ όλα αρχιζουν εδώ...
Τελικά στα χέρια σου μοιάζει διαφορετική....
Είναι απο κείνες που σε ξεγελούν,που σε πλανεύουν,μα δεν νοιάζεσαι...αυτή ειναι το μόνο που έχεις στα χέρια σου...
Μα είναι τρέλα!!! ....αν ζούσες στα σύννεφα,αυτή θα θελες να είναι η θέα!!!
Αναρωτιέμαι...τι είναι αυτό που σε κραταεί κολλήμενο σε μια έικόνα???Ίσως κάποιος να κρατούσε μια αναμνηση, μια εμπειρία...γιατί οχί?
Γιατι όχι εσύ???
Τι σε κάνει να μην ξεχνάς καμιά πτηχή της?
Ίσως είναι η στιγμή... ίσως είναι η πρόκληση...
Ή ίσως είναι το κάτι ξεχωριστό που σε μαγεύει...ξέρει πότε θα εμφανιστεί...μόνο τα θήματά της δεν γνωρίζουν...δεν γνωρίζουν πως η ζωή παραμονεύει να χτυπήσει τις χορδές σου....
Έφτασε εκεί που το μυαλό σου δραπετεύει κ σου ζητά να ζήσεις την ομορφιά...σου φαίνεται αστείο,χαμογελάς γιατί η πρώτη σου σκέψη ήταν να ζείς μέσα σε αυτή!!!
.....κ πώς να της το πείς, κ πώς να καταλαβεί...