Απέχω

Απέχω...από κάθε πριν

ακόμα και απ' το τώρα

Απέχω από κείνα που περάσανε

το σώμα μου και κείνα

που δεν μ' άγγιξαν ακόμα.

Κλείσανε τα μάτια μου

και έπαψα να βλέπω

όσα συμβαίνουν γύρω μου,

απλά απέχω...

Μα ήρθες μπροστά μου ζωντανή

και δυνατή... πώς να απέχω?

Πως να σταθώ απέναντι σ' αυτή τη παρουσία?

Χάνω το βήμα και όσα λόγια έχω...

..και τότε έπαψα ν' απέχω...

Απλά αντέχω.

Πόσο Κοντά??

Δύο σημεία.

Δύο τροχιές αγκαλιασμένες, πλεγμένες σε μια άκρη,

μα κάθε κίνηση δεν σώζει την αλήθεια.

Περιστροφή στο κόσμο των άστρων και μια λέξη

σαν μαγνήτης μας κρατάει μακριά.

Καμιά διέξοδος, καμιά διαφυγή...

Σαν να 'τανε πλασμένες έτσι.

Μα είναι αυτή η φτηνή πυρκαγιά που φθείρει τις άκρες μας.

Μας κάνει μικρότερους, αδύναμους, νωχελικούς..

Εξουδετερώνει την εύθραυστη αλυσίδα του είναι μας.

Τι δεν κατάφερε ποτέ και σε τι επιμένει?

Πόσα μπορεί ν' αλλάξει και πως θα αυτοκαταστραφεί?

Μια πηγή ελευθερίας στο "κοντά", στο "μαζί" και στο "πάντα"...

Σαν χείμαρρος στα δάχτυλα χτυπά και μαστιγώνει

την ψυχή μας με εικόνες πλανέφτρες.

Φεγγάρια... πώς να πιστέψεις στην ύπαρξή τους. Είναι πολλά.

Μα ποτέ δεν υπήρξαν πολλά!

Η μοναξιά του απόλυτου, της ομορφιάς και της ουσίας.

Πόσο κοντά μπορώ να φτάσω σ' ότι με δένει και σ' ότι με σίδερα με κλείνει σε σπήλαια σκοτεινά, υγρά και ήσυχα... Πόσο κοντά?

Πιστή μου, Αγαπημένη...

Όσο σε διώχνω εσύ ριζώνεις μέσα μου. Κανένας πιο δυνατός δεσμός απ' αυτό που βιώνω μαζί σου. Από τότε που σε γνώρισα πριν τόσα χρόνια, επιμένεις να με ακολουθείς. Μα δε σε θέλω.. Είσαι θηλιά και δεν σ' αντέχω... Είσαι πληγή και δεν γιατρεύεσαι. Μια αρρώστια είσαι που κάθε τόσο με χτυπάς, με δένεις, με μεθάς... με το σκοτάδι σου, με τους χυμούς σου και με την αστείρευτη υπομονή σου.

Μόνο η καρδιά μου σε σκοτώνει... την μισείς, σε εξοργίζει και γι' αυτή ζεις... για να την δεις αποδυναμωμένη να κυλιέται στα πόδια σου...παγωμένη να σπάει σε κομμάτια.

Σαν άγρια σαδίστρια την χτυπάς και αυτή σωπαίνει. Δεμένη με αλυσίδες στα χέρια και στα πόδια απαγορεύεις κάθε βήμα, κάθε κίνησή μου.

Μα μέσα μου ζει ένα αγρίμι που η καρδιά του θα σπάσει...Δεν αντιδρώ και καίγομαι. Και εσύ παγώνεις το μυαλό μου και καταστρέφεις τις εικόνες που καρφιτσώνω γύρω μου.

Αυτό σημαίνει μάχη ...Ακούς? Αυτό σημαίνει πόλεμος!

Δεν σε θέλω εδώ..Στο ξανάπα! Δεν υπάρχει χώρος στο σπιτικό μου για σένα. Σαν θρασσήτατος ληστής μπαίνεις και με λεηλατείς. Τα ενθύμια μου χρυσός και συ τα βάζεις επιδεικτικά στις τσέπες. Τα όνειρά μου πολύτιμα πετράδια και γεμίζεις το στόμα σου μ' αυτά. Σαρκαστικά γελάς...Τα βλέπω να χάνονται στο σάπιο τούνελ της ψυχής σου. Η ικανοποίησή σου με εξαγριώνει και με εξασθενεί.

Ο λόγος που χαμογελώ είναι η ελπίδα να σε δω να χάνεσαι...Να σκοντάφτεις στη χαρά μου, να λαβώνεσαι απ' το γέλιο μου και κάθε χτύπος της καρδιάς μου να είναι ένα σου βήμα πίσω. Αλίμονο αν ερωτευτώ...! Θα σε κοιτώ να πέφτεις στη φωτιά. Μόνο αυτή σβήνει την παγωμένη σου ύπαρξη. Μόνο αυτή δίνει φως... και το φως κάνει τις πληγές σου ανυπόφορες, μολυσμένες να μεγαλώνουν και να σε πνίγουν.

Στέκεσαι ακόμα απέναντι μου και με πιάνει ρίγος στην ιδέα ότι νικάς. Σφίγγω τα δόντια, δαγκώνω τα χείλη, ματώνω αλλά σαν σπίθες ξεπροβάλλουν εικόνες μέσα μου. Είναι θολές, σχεδόν ασπρόμαυρες μα έχουν εκείνα τα ζωντανά τα μάτια που κοιτούν όποιον τα κοιτά και γεμίζουν χρώμα βαθύ..

Είναι τα δέντρα που χάνονται στο βάθος... Καλύτερα από κάθε παλάτι που ζεις εσύ! Βλέπεις τα φύλλα ίσως χρυσά, χάλκινα, μπορεί και καταπράσινα να κρατάνε τη παλέτα της ζωής μου.

Μη σαστίζεις! Έρχεται η ώρα σου....και αυτή τη φορά θα πονέσεις και εσύ.

Μη με κοιτάς...

…και σήμερα εκεί στην ίδια θέση, η ίδια εικόνα, τα ίδια ρούχα και το ίδιο γαμημένο κλουβί, με κρατούν αγκαλιά με την υπόσχεση πως αύριο δεν θα ναι κοντά μου…

Φτιάχνω το τσιγάρο μου με δάχτυλα που θρυμματίζουν κάθε ύλη, ακόμα και τα χείλη μου που ψάχνουν το κενό να καταστρέψουν με ήχους που δεν αντέχει ανθρώπινος νους..

Κάτσε στο πλάι μου και άκου… άκου πόσα η καρδιά μου δεν σηκώνει και όσα θα σε ρίξουν στο χώμα, ματωμένο, βουβό…

Έλα άκου πόσες φορές ο φόβος θέλησε να κακοποιήσει τις σκέψεις μου και πόσες ακόμα φορές πάλεψα μαζί του μες στη μολυσμένη αναπνοή του…. Με έπνιγε και έκλεβε τις αισθήσεις μου… μα αυτό το μικρό ανατρεπτικό παράσιτο που κάποιοι το λένε «εαυτό» πήδηξε μέσα στον λαβύρινθο του είναι του και λυσσασμένα έτρεξε με φωτιές στα χέρια να κάψει τους στοιχειωμένους δαίμονες που αναβλύζουν…

Στάσου εδώ! έχω τόσα να σου πω…. Κράτα μου το χέρι! Δεν ζητάω δύναμη… το τοξικό σου δέρμα θέλω να αφήσει μια πληγή πάνω μου που θα μαρτυρά πως ήσουν εδώ τη στιγμή που το κορμί μου θέλησε να γλυτώσει από τα δίχτυα που του δίνουν μορφή…

Το ξέρω σε τρομάζει η σιωπή μου… μα πιο πολύ με τρομάζει που διάλεξα εσένα, ένα άδειο διψασμένο δοχείο, που ξεχειλίζει εθιστικές ουσίες.

Μη το κάνεις αυτό…. Όχι! Μη με κοιτάς… γίνεσαι αγρίμι με ραγισμένα νύχια και την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια..
Παλεύω να νικήσω τα πυρωμένα σου δάκρυα που ζωγραφίζουν ρωγμές μέχρι τις πύλες της καρδιάς σου και τις γκρεμίζουν…
Οι άκρες των ματιών μου σχίζονται όταν αντικρίζω δυο αστραφτερές λεπίδες να καρφώνονται στη πηγή ζωής του αχόρταγου και σαπισμένου μου είναι….. και με γιατρεύεις...

Κατρακυλάω στο τώρα και να ‘μια πάλι εδώ… να χαμογελώ στον ραγισμένο μου καθρέφτη με την καρδιά στα χέρια….