Το μόνο που κάνεις ειναι να παραπατήσεις κ να πεσεις πάνω του....
Τίποτα ιδιαίτερο, τίποτα ουσιαστικό...εκεί που τα βήματα σου ακολουθούν μια μηχανική πορεία,χωρις προορισμό...ξαφνικά καταλήγουν να στέκουν αλλόκοτα μπροστά σε μια εικόνα μισοτσαλακωμένη μα δεν αφήνει τα μάτια σου να φύγουν απο πανω της....
Είσαι εκεί που το χώμα είναι πολυ ψηλά για να το φτάσεις...και αυτή η εικόνα..πώς να σωθείς απ αυτή?
Απελευθερώνεις το κόσμο απο μέσα σου κ αδειάζεις...μένεις κένος γιατί ξέρεις πως χρειαζεσαι χώρο για αυτα που έχει να σου δείξει...
'Ενα σκαλοπάτι σε ζητά για συντροφιά...είναι οτι χρειάζεσαι....
Τη κοιτάς...κ όλα αρχιζουν εδώ...
Τελικά στα χέρια σου μοιάζει διαφορετική....
Είναι απο κείνες που σε ξεγελούν,που σε πλανεύουν,μα δεν νοιάζεσαι...αυτή ειναι το μόνο που έχεις στα χέρια σου...
Μα είναι τρέλα!!! ....αν ζούσες στα σύννεφα,αυτή θα θελες να είναι η θέα!!!
Αναρωτιέμαι...τι είναι αυτό που σε κραταεί κολλήμενο σε μια έικόνα???Ίσως κάποιος να κρατούσε μια αναμνηση, μια εμπειρία...γιατί οχί?
Γιατι όχι εσύ???
Τι σε κάνει να μην ξεχνάς καμιά πτηχή της?
Ίσως είναι η στιγμή... ίσως είναι η πρόκληση...
Ή ίσως είναι το κάτι ξεχωριστό που σε μαγεύει...ξέρει πότε θα εμφανιστεί...μόνο τα θήματά της δεν γνωρίζουν...δεν γνωρίζουν πως η ζωή παραμονεύει να χτυπήσει τις χορδές σου....
Έφτασε εκεί που το μυαλό σου δραπετεύει κ σου ζητά να ζήσεις την ομορφιά...σου φαίνεται αστείο,χαμογελάς γιατί η πρώτη σου σκέψη ήταν να ζείς μέσα σε αυτή!!!
.....κ πώς να της το πείς, κ πώς να καταλαβεί...
