Μη με κοιτάς...

…και σήμερα εκεί στην ίδια θέση, η ίδια εικόνα, τα ίδια ρούχα και το ίδιο γαμημένο κλουβί, με κρατούν αγκαλιά με την υπόσχεση πως αύριο δεν θα ναι κοντά μου…

Φτιάχνω το τσιγάρο μου με δάχτυλα που θρυμματίζουν κάθε ύλη, ακόμα και τα χείλη μου που ψάχνουν το κενό να καταστρέψουν με ήχους που δεν αντέχει ανθρώπινος νους..

Κάτσε στο πλάι μου και άκου… άκου πόσα η καρδιά μου δεν σηκώνει και όσα θα σε ρίξουν στο χώμα, ματωμένο, βουβό…

Έλα άκου πόσες φορές ο φόβος θέλησε να κακοποιήσει τις σκέψεις μου και πόσες ακόμα φορές πάλεψα μαζί του μες στη μολυσμένη αναπνοή του…. Με έπνιγε και έκλεβε τις αισθήσεις μου… μα αυτό το μικρό ανατρεπτικό παράσιτο που κάποιοι το λένε «εαυτό» πήδηξε μέσα στον λαβύρινθο του είναι του και λυσσασμένα έτρεξε με φωτιές στα χέρια να κάψει τους στοιχειωμένους δαίμονες που αναβλύζουν…

Στάσου εδώ! έχω τόσα να σου πω…. Κράτα μου το χέρι! Δεν ζητάω δύναμη… το τοξικό σου δέρμα θέλω να αφήσει μια πληγή πάνω μου που θα μαρτυρά πως ήσουν εδώ τη στιγμή που το κορμί μου θέλησε να γλυτώσει από τα δίχτυα που του δίνουν μορφή…

Το ξέρω σε τρομάζει η σιωπή μου… μα πιο πολύ με τρομάζει που διάλεξα εσένα, ένα άδειο διψασμένο δοχείο, που ξεχειλίζει εθιστικές ουσίες.

Μη το κάνεις αυτό…. Όχι! Μη με κοιτάς… γίνεσαι αγρίμι με ραγισμένα νύχια και την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια..
Παλεύω να νικήσω τα πυρωμένα σου δάκρυα που ζωγραφίζουν ρωγμές μέχρι τις πύλες της καρδιάς σου και τις γκρεμίζουν…
Οι άκρες των ματιών μου σχίζονται όταν αντικρίζω δυο αστραφτερές λεπίδες να καρφώνονται στη πηγή ζωής του αχόρταγου και σαπισμένου μου είναι….. και με γιατρεύεις...

Κατρακυλάω στο τώρα και να ‘μια πάλι εδώ… να χαμογελώ στον ραγισμένο μου καθρέφτη με την καρδιά στα χέρια….