Μόνο η καρδιά μου σε σκοτώνει... την μισείς, σε εξοργίζει και γι' αυτή ζεις... για να την δεις αποδυναμωμένη να κυλιέται στα πόδια σου...παγωμένη να σπάει σε κομμάτια.
Σαν άγρια σαδίστρια την χτυπάς και αυτή σωπαίνει. Δεμένη με αλυσίδες στα χέρια και στα πόδια απαγορεύεις κάθε βήμα, κάθε κίνησή μου.
Μα μέσα μου ζει ένα αγρίμι που η καρδιά του θα σπάσει...Δεν αντιδρώ και καίγομαι. Και εσύ παγώνεις το μυαλό μου και καταστρέφεις τις εικόνες που καρφιτσώνω γύρω μου.
Αυτό σημαίνει μάχη ...Ακούς? Αυτό σημαίνει πόλεμος!
Δεν σε θέλω εδώ..Στο ξανάπα! Δεν υπάρχει χώρος στο σπιτικό μου για σένα. Σαν θρασσήτατος ληστής μπαίνεις και με λεηλατείς. Τα ενθύμια μου χρυσός και συ τα βάζεις επιδεικτικά στις τσέπες. Τα όνειρά μου πολύτιμα πετράδια και γεμίζεις το στόμα σου μ' αυτά. Σαρκαστικά γελάς...Τα βλέπω να χάνονται στο σάπιο τούνελ της ψυχής σου. Η ικανοποίησή σου με εξαγριώνει και με εξασθενεί.
Ο λόγος που χαμογελώ είναι η ελπίδα να σε δω να χάνεσαι...Να σκοντάφτεις στη χαρά μου, να λαβώνεσαι απ' το γέλιο μου και κάθε χτύπος της καρδιάς μου να είναι ένα σου βήμα πίσω. Αλίμονο αν ερωτευτώ...! Θα σε κοιτώ να πέφτεις στη φωτιά. Μόνο αυτή σβήνει την παγωμένη σου ύπαρξη. Μόνο αυτή δίνει φως... και το φως κάνει τις πληγές σου ανυπόφορες, μολυσμένες να μεγαλώνουν και να σε πνίγουν.
Στέκεσαι ακόμα απέναντι μου και με πιάνει ρίγος στην ιδέα ότι νικάς. Σφίγγω τα δόντια, δαγκώνω τα χείλη, ματώνω αλλά σαν σπίθες ξεπροβάλλουν εικόνες μέσα μου. Είναι θολές, σχεδόν ασπρόμαυρες μα έχουν εκείνα τα ζωντανά τα μάτια που κοιτούν όποιον τα κοιτά και γεμίζουν χρώμα βαθύ..
Είναι τα δέντρα που χάνονται στο βάθος... Καλύτερα από κάθε παλάτι που ζεις εσύ! Βλέπεις τα φύλλα ίσως χρυσά, χάλκινα, μπορεί και καταπράσινα να κρατάνε τη παλέτα της ζωής μου.
Μη σαστίζεις! Έρχεται η ώρα σου....και αυτή τη φορά θα πονέσεις και εσύ.
No comments:
Post a Comment